Met de stelselwijziging in 2006 werd de Nederlandse consument getrakteerd op marktwerking in de zorg. Was de vrije economie vertaald naar het zorgproduct dan zou, om dezelfde redenen dat een betere auto duurder is, de beste arts in het beste ziekenhuis een hogere vergoeding per behandeling ontvangen. In ons stalinistische zorgsysteem, waar iedereen, ongeacht inkomen, dezelfde zorg zou moeten krijgen kan dat natuurlijk niet. De vergoeding per behandeling/behandelaar staat namelijk vast en bijbetalen is uitgesloten. Daarom werd een partij die zelf geen enkele zorg-prestatie levert, verantwoordelijk gemaakt voor zorginkoop en marktwerking. Verzekeraars zien een behandeling als een schadegevalletje. Geruisloos komt de dag naderbij dat malusvoorwaarden een rol gaan spelen, maar komt er ook een bonus? Uitgerekend de bankensector, waar alles draait om winst, als waakhond van de zorg. Op VWS was het zo goed bedacht, de aanbieders van zorgverzekeringen mogen geen winstoogmerk hebben. Wel moesten zij van de DNB minimale buffers aanleggen, om bestand te zijn tegen een plotse gezondheidscrisis. Helaas was minister Schippers aanvankelijk vergeten om een maximum te bepalen, met gevolg, dat miljarden premiegeld gretig als reserve werden aangemerkt. Pas bij 14 miljard in de pot, ver boven het verlangde minimum, wist zij dit een halt toe te roepen. Die stapel geld moest natuurlijk belegd worden en het is onduidelijk of de winst ervan wel ten goede komt aan de premiebetalers. Een deel is belegd in vastgoed, bijvoorbeeld de eigen kantoren. Niks sobere gebouwen op incourante plaatsen, peperdure panden op A-locaties! Opzichtig heeft de industrietak duidelijk gemaakt dat het niet handelt naar de geest van het stelsel en het in hen gestelde vertrouwen. Met een dikke middelvinger naar de opdrachtgever en de clientèle, wordt een ongekende fusiegolf gestart. Achmea, VGZ, CZ en Menzis hebben al jaren meer dan 80% marktaandeel naast een handvol kleine aanbieders in de marge. Het nadeel van een oligopolie is dat het functioneert als een kartel, met nagenoeg uniforme prijsvoering. De zorgconsument wordt om de tuin geleid en krijgt nog altijd tientallen merken te zien, alsof er wel iets te kiezen valt. Zorgpolissen zijn echter 1 e klas eenheidsworst. Het verschil in maandpremie is klein bier, het gaat om hooguit tientjes op jaarbasis. Zorginhoudelijk is er amper verschil. Zou er een polis zijn die ruimhartig vergoedt wat andere aanbieders laten, dan zouden we het nog ergens over hebben. Het toppunt van misleiding is de naturapolis. Voor korting levert de klant de vrije artsenkeuze in. Zorgverzekeraars kunnen daarmee zo scherp mogelijk zorg(natura) inkopen, door behandelaren de duimschroeven aan te zetten. Jaar na jaar. Op personeelskosten kan niet bezuinigd worden dus het moet vooral uit materialen komen. De kwalitatieve verschraling is voelbaar, maar de verzekeraar redeneert: met een kleinere auto kom je ook in Parijs. Over auto’s gesproken, wie met een naturapolis ver buiten de woonplaats wordt gestuurd, voor een behandeling bij de goedkoopste aanbieder, is vaak een veelvoud van de besparing op premiegeld kwijt aan reiskosten. Wie een integriteitsprobleem heeft, zo groot als dat van een verzekeraar, is niet in staat om een ander te vertrouwen. Zorgverleners worden gedwongen om gedetailleerd verantwoording af te leggen. De controledrift heeft tot gevolg dat zorgmensen tot 25% van hun tijd moeten besteden aan het stillen van de administratieve honger. Anders wordt er niet betaald. De bureaucratische werkdruk, gebaseerd op wantrouwen, leidt tot stress en toenemende uitstroom. Halveer die papieren ballast en een groot deel van het personeelstekort in de zorg is weggewerkt. In 2016 kon objectief worden vastgesteld dat het project marktwerking in de zorg faliekant is mislukt. Toch kunnen de verzekeraars in samenwerking met VWS, voortgaan op de ingeslagen weg met het adagium: bezuinig alles dat niet rendeert. De gevolgen van dit beleid zijn pijnlijk aan het licht gekomen tijdens de coronacrisis. Er is geen noodplan en opschalen bleek amper mogelijk. Het aantal IC-bedden is nu 175 minder dan toen(!), voor meer inwoners. Zonder enige reflectie over het gecreëerde tekort, klopten de verzekeraars zichzelf op de borst omdat zij de stilvallende zorg, financieel overeind hebben gehouden tijdens de lockdowns. De politiek bepaalt wat er wel en niet moet worden vergoed in de basisverzekering. Een tergend langzaam proces, gespeend van moed en besluitvaardigheid. Het water staat de zorg aan de lippen en zodra de vraag het aanbod gaat overtreffen, mag gehoopt worden dat de triage wordt gedaan door medici. Die zullen dan kiezen wie er behandeld wordt en in welke volgorde. Het is niet ondenkbaar dat artsen hun vingers niet willen branden aan de gevolgen van de bewuste beleidskeuzes. Zij kunnen zich verschuilen achter de eed. Dat zou de zorgverzekeraars in stelling kunnen brengen. Ongehinderd door ethische kwesties zullen zij de schaderisico’s inschatten en mogelijk ook de verwijtbaarheid vaststellen. De heksenjacht op rokers kan dan vertaald worden naar een lage prioriteit voor behandelen en een hogere premie of eigen risico. Eenmaal op dat hellend vlak, zullen opnames vanwege bijvoorbeeld morbide obesitas of drankmisbruik gewogen kunnen worden naar verwijtbaarheid. Vermijdbare zorg kan bij het afwikkelen van de schade, voor een groot deel bij de deelnemer gelegd worden. Een positief effect kan zijn dat er meer gemeten wordt. Na een intense mediajacht, werd week 40 de nationale meetweek van fietsongevallen die op de spoedeisende hulp belanden. Alle ziekenhuizen deden mee. In totaal gaat het om 1.291 fietsers: 715 met gewone fietsen, 480 met e-bikes en 96(7.4%!) met fat bikes. Geen duiding van de leeftijdsverdeling, behalve voor de fat bikes. Wat komt er in het nieuws? De jeugdige fat biker is het probleem. Kamervragen. Roep om noodwetten. Helm verplichting! Leeftijdsgrens! Het CBS publiceert op 9 november: de vergrijzende Nederlander fietst gemiddeld zeker 1.000 km/jr. meer dan 10 jaar geleden. Steeds meer oudere mensen fietsen steeds vaker op almaar snellere fietsen. Een logische verklaring voor 93% van de fietsdrama’s. Het kan dus wel! Meten. De afgelopen jaren is talloze keren gevraagd om een meetperiode op de SEH voor de verschillen in aantallen acute zorg, tussen wel- en niet Covid-gevaccineerde patiënten. Dat kon allemaal niet, zou teveel werk zijn en de zorg zou het niet aan kunnen. Terwijl de wetenschap (dat het nieuws niet haalt) handenvol bewijs levert dat gezondheidsproblemen, en de vraag naar zorg, schrikbarend zijn toegenomen door de bijwerkingen van Covid-vaccins. Wat positief kan uitwerken met verzekeraars, is dat zij een eenvoudige systematiek hebben om politiek ingewikkelde problemen op te lossen. Is de leeftijdsgrens voor het besturen van een fat bike 16 jaar, dan zullen alle zorgkosten, voortvloeiend uit ongelukken met jongere fat bikers, uit eigen zak betaald moeten worden. De handhaving van de wet wordt dan thuis geregeld. Wie zich vrijwillig laat inspuiten met een experimenteel vaccin, werking en bijwerkingen ongewis, zou belast kunnen worden met 10% extra zorgpremie. Dat scheelt meteen wat prikstraten. De grote vraag is of zorgverzekeraars, ooit no-claimkorting gaan geven aan gezonde premiebetalers. Zorgverzekeraars, die zorgen vooral goed voor zichzelf! In de laatste maanden van het jaar wordt het toneelstukje van marktwerking opgevoerd. Ongeveer een half miljard euro wordt jaarlijks aan marketingkosten verbrand, om overstappers te lokken. Houd dit in gedachten als de tv-reclames, met gezwollen turbotaal, vol op de emotie, want UW gezondheid…, de komende maand weer langskomen. Het belangrijkste woord in de nieuwe campagne van Achmea is BLABLA. Zij kunnen, in tegenstelling tot de concurrentie, dit jaar de tekst wel waarmaken.

De verschijning van de onzichtbare buste van Voltaire

Het Outbreak Management Team -OMT- is opnieuw bij elkaar geweest. Daar hebben we lang op moeten wachten! Gezien de buitengewoon lange periode van onverklaarde oversterfte, mag verwacht worden dat onderzoek gedaan wordt om er achter te komen of dit het gevolg is van het virus. Uit de analyse kan blijken welk percentage van de sterfte is toe te schrijven aan uitgestelde behandelingen en schade door de maatregelen. Het lijkt een kwestie van tijd dat de wijze leden van deze raad, ondanks oogkleppen en blinde vlekken, stuiten op de giga-olifant in de kamer: het nog altijd niet goedgekeurde vaccin. Helderheid is te verkrijgen door registratie-onderzoek naar de verschillen, v.w.b. ziekte en mortaliteit, tussen de groepen met en zonder covid-vaccinaties. Verbazing maakt plaats voor verbijstering; Covid is helemaal geen agendapunt. Het is de zorgwekkende situatie rondom mazelen (en vaccinatiepercentages) dat hen tot spoedberaad drijft. Op een paar rellerige mediaberichten na, staat mazelen niet op de radar. Om de OMT-urgentie te kunnen volgen, is het noodzakelijk om in de beschikbare cijfers en feiten te duiken. Mazelen is een besmettelijk virus dat zich verspreid via druppeltjes. Sinds het begin van de meting in 1905, tot en met de 2 e wereldoorlog waren er uitbraken en dat kostte jaarlijks tussen de 500 en 1000 mensenlevens. Tijdens de naoorlogse wederopbouw, en ondanks de bevolkingsexplosie verdwijnt Mazelen nagenoeg, als ziekte van betekenis. Soms kost het nog een paar handenvol levens maar van een epidemie is nimmer sprake. Blijkbaar hebben verbeterde leefomstandigheden, hygiëne en voedselkwaliteit een positieve rol gespeeld bij toenemende natuurlijke afweer. In 1963 komt het, dan nog onbekende, Pfizer met de oplossing voor een niet bestaand probleem: een vaccin tegen Mazelen. Waar het vrij normaal is om uitsluitend geld te spenderen aan hoofdzaken, wordt in het farmaceutische tijdperk bijzaak “Mazelen” in 1976 toegevoegd aan het nationale vaccinatieprogramma. In die periode was de wereld bijna pokkenvrij na effectief vaccineren en ook infectieziekten als typhus en polio waren bedwongen. Wat een ongelofelijke mazzel heeft Pfizer met dit mazelenvaccin gehad. Ze hadden het sentiment mee in een tijd van welvaart. Hartstochtelijk claimen zij het succes van hun oplossing en strijken jaar na jaar de winst op. Tussen 1981 en heden zijn nog 4 keer “uitbraken” genoteerd met tussen de 1500 en 2500 diagnoses per gebeurtenis. Slechts 11 mensen zijn in al die jaren bezweken aan de mazelen. Overigens, het RIVM deinst er niet voor terug om religieuze vaccin-weigeraars te framen. Op hun website rekenen zij hen, in beschuldigende woorden, 93% van de besmettingen aan. Omdat er dit jaar 4 mazelendoden te betreuren zijn, is alarm geslagen en wordt er vergaderd over mogelijke maatregelen. Dan is het opletten geblazen, want het OMT heeft in de corona-tijd aangetoond een uiterst schadelijk orgaan te zijn, in een falend politiek systeem. Wob-documenten bewijzen dat zij in opdracht, politieke keuzes hebben voorzien van een “wetenschappelijk” fundament. Belangrijk is een goede analyse van de 4 slachtoffers; leeftijd, co-morbiditeit en de vaccinatiestatus. De eerste van 2 prikken Bof, Mazelen en Rode Hond (BMR) mag immers pas worden toegediend, 14 maanden na de geboorte. Zouden het baby’s in het eerste levensjaar zijn, dan is dat cruciale informatie. Geen enkele mededeling over dit alles. Alle pijlen worden gericht op de vermeende oorzaak: de afgenomen vaccinatiebereidheid. Schaamteloos wordt een publiek debat aangewakkerd over de groeiende groep havermelk-drinkende yoga moeders en religieuzen die niet wensen deel te nemen aan het rijks programma voor beschermen van gezondheid. Na alle misleiding en leugens over het Covid vaccin nemen steeds meer ouders de moeite om zich te verdiepen. Zij maken afwegingen wat er te winnen is voor hun kind en ten koste van wat? Het internet is een geweldige bron om kennis te nemen van de argumenten van voor- en tegenstanders. Een toenemende groep mensen weet dus meer dan wat hen wordt verteld, maar zij worden desondanks openlijk onbekwaam verklaard, door de overheids-dienaren. De eeuwige mantra: vaccins zijn een zegen voor de mensheid, ze zijn effectief en veilig. De rest is desinformatie. Veruit het meeste is echter te vinden op officiële sites. Om het aantal injecties te verminderen is Mazelen vax opgenomen in de BMR-cocktail. Zuiver gelet op de effectiviteit mogen we, afhankelijk van de fabrikant, geloven in een bescherming van tussen de 90 en 98%. Het RIVM heeft voor het wetenschappelijke gemak het gemiddelde gekozen van 95%. Feit blijft dat 1 op de 10-20 kinderen wel geïmmuniseerd is, maar geen antistoffen aanmaakt. Dat wordt niet individueel gemeten, dus niemand weet om wie het gaat. Wel of niet gevaccineerd: iedereen(!) kan bij een uitbraak het mazelenvirus dragen en andere mensen besmetten. Waar kennen we dit verhaal ook alweer van? Vaccineren voor een ander is bewezen rijks communicatie-lariekoek. Producten zonder bijwerkingen en/of nadelen bestaan helemaal niet. Zeg dit hardop in het publieke domein over vaccins en de vaste grond verandert in ijs. Wie zich in 20 minuten wil verdiepen in het wel en wee van vaccineren is aan te raden, op Youtube te zoeken naar dr. Larry Palevsky. (CTN Public Health Comittee, Connecticut, 19 februari 2020). Hij spreekt over het ontbrekende bewijs van effectiviteit en legt pijnlijk de vinger op bijwerkingen die niet meteen opvallen. Veroorzaakt door de bestanddelen in injectievloeistoffen die het passeren van de blood/brains barrier mogelijk moeten maken, zoals emulsie-chemicaliën en Aluminium. In diergeneeskundig onderzoek is aangetoond dat deze bij-stoffen lang in het lichaam blijven en tot welk soort klachten dat kan leiden. De dieren krijgen dezelfde soort vloeistoffen ingespoten maar toch is nooit uitgezocht of de bewezen gezondheidsschade bij mensen is vast te stellen. Er zijn wel publicaties over de algemene gezondheidstoestand van niet gevaccineerde kinderen. Schokkend grote verschillen met de mainstream kinderen! Onder meer allergieën(30 keer vaker), Longaandoeningen en ADHD(>300 keer vaker!) en autisme(3 keer vaker) blijken in het nadeel uit te vallen van de gevaccineerde populatie. Wie mazelenvaccin intikt op de RIVM-site wordt gerustgesteld met slechts oppervlakkige bijwerkingen als koorts en roodheid van de huid. Bestudering van de bijsluiter leert dat bij gemiddeld 1 op de 100 kinderen hoge koorts, lymfeklierzwelling, slapeloosheid, abnormaal huilen en zenuwachtigheid kan optreden. Bij 1 op de 1000 kinderen worden koortsstuipen en hevige allergische reacties gezien. De hersteltijd blijft onbenoemd maar de voorbeelden van kinderen die nooit meer de oude worden, zijn eenvoudig te vinden. Bedenk in het licht van de milde ziekte Mazelen, dat op iedere 100.000 BMR-prikken, 100 kinderen een gezondheidscrisis doormaken en 1.000 ernstige klachten oplopen. Het middel is erger dan de kwaal. De inzet van het publieke debat is het V-woord: Vaccinatieplicht! Op straffe van isolatie en uitsluiting. De geïnformeerde, achterdochtige groep is echter te groot geworden. Het vertrouwen in de overheid is laag en nog altijd tanende. Toch is het verwonderlijk dat mensen, die zich nergens in verdiepen, en die spuit er om de klipklap bij hun kinderen in laten rammen, hun veel beter ingelezen schoolpleincollega’s diskwalificeren en dom noemen. Als instrument van overheidspolarisatie. In plaats van geïsoleerde eenlingen zal dwang en drang onherroepelijk gaan leiden tot een scheuring. Een geballoteerde gemeenschap, waarbij het over heel veel meer zal gaan dan alleen prikjes en een gemeenschap waar iedereen welkom is, met eigen kinderdagverblijven en sociale ontmoetingsplaatsen.

‘In oorlogen sneuvelt de waarheid als eerste’. Aeschylus(525-458 BC)

De ex-demissionair minister van VWS is weer boven water. Hij heeft een baan! Eigenlijk 2 banen want hij gaat ergens werken en ook nog ergens toezicht houden. Heel belangrijk en relevant werk, vind hij. Ernst Kuipers doet zijn verhaal bij Op1(vrijdag 23 februari). Beide ellebogen worden in de tafel gedrukt als hij rustig formulerend, zijn zienswijze deelt. Onderwijl speurt hij met een priemende blik de tafel af naar het effect van zijn betoog. Niemand kan zijn wankele redeneringen volgen, maar professor Kuipers blijft stoïcijns in zijn docerende rol, gewend dat de studenten het uiteindelijk wel gaan snappen. De strekking van zijn verhaal is, dat de zorgvuldig opgebouwde carrière ruw is onderbroken, door het land te dienen als minister. Een erebaan, maar nu de verkiezingsuitslag het onwaarschijnlijk heeft gemaakt dat D66 opnieuw een minister van VWS zal leveren, moet het zijn ambities voor de toekomst ook weer niet in de weg staan. Interviewer Sven Kockelmann wijst hem op de realistische optie van een zakenkabinet met vakministers, “stel dat u het werk wel af had kunnen maken?” Dit verstoort de academische lecture , hij laat de vraag passeren zonder antwoord. Op de stelling dat hij zelf heeft gekozen, om voor een periode van 4 jaar minister te zijn, met zelfs mogelijke uitloop, lacht hij wat zurig en kan niets houtsnijdends produceren om zijn carrière-haast te onderbouwen? De grote vraag is en blijft waarom Kuipers van de ene op de andere dag, het werk uit handen heeft laten vallen, 2 weken voor de behandeling van de door hem opgestelde begroting. Vervolgens is hij 6 weken lang voor niemand bereikbaar geweest en al die geheimzinnigheid is voer voor speculatie over wat voor banen hem in de weg kunnen staan, om zijn werk als minister af te maken. Zoals bijvoorbeeld: Chief gain-of-function new viruses in Wuhan. of Executive Director implementation un-democratic laws bij de WHO. Kijk, dan snapt iedereen dat je zoiets niet kan combineren met de baan die je hier achter laat. Uiteindelijk blijkt dat voor Ernst het landsbelang al moet wijken, om onder-directeur te worden van de universiteit in Singapore. “Dus voor jou was minister even een baantje tussendoor?”, stelt Annemarie Jorritsma scherp bij Op1. Alle tafelgasten lijken er wat van te vinden, maar zij laten helaas de mogelijkheden onbenut om dieper in te gaan op zijn mysterieuze verdwijning. Alles wijst op een vlucht! De redenen voor die veronderstelling stapelen zich op. Verloren rechtszaken, weigeren openbaarheid van bestuur, negeren rechterlijke uitspraken, oplopende dwangsommen, passeren van de 2 e kamer en als klap op de vuurpijl wordt er alsnog, zeer tegen de wens van Kuipers, een parlementaire enquête naar de corona maatregelen opgetuigd. Vanuit neutraal standpunt bekeken is de arts en de minister Kuipers in de afgelopen jaren het boekje ver te buiten gegaan. Forse reputatieschade is niet te vermijden. Dan wordt het wel heel aantrekkelijk om al die toekomstige shit in Singapore af te wachten, ver weg van dit nare land met zijn domme kiezers. Dankzij Kuipers is aan het woord loopbaan een nieuwe dimensie toegevoegd. Hij gaat nu verder met het woord vliegbaan. Kockelmann wrijft hem namelijk op het laatst nog even fijntjes aan, dat met de basis in Nederland, toezicht in Florida en een baan in Singapore, wel heel vaak een vliegtuig het transportmiddel zal zijn voor een ex-minister uit de klimaatdrammerpartij. De woorden stokken, maar Kuipers’ gezicht spreekt boekdelen: ja best hoor, dat is dan maar zo!

Vlak voor zijn afzwaaien waarschuwt Martin Wijnen, de bevelhebber der landstrijdkrachten, voor oorlog(de Russen!) en pleit voor uitbreiding van de krijgsmacht. Net zoals een brandweercommandant zal waarschuwen voor branden als zijn korps toe is aan nieuw materieel. Iedere ambtenaar die de kost verdient met de inzet van publieke voorzieningen, weet dat de geldbehoefte van de daken geschreeuwd moet worden. Dat zal de minister van Volksgezondheid Welzijn en Sport, bij zijn vertrek toch niet doen, hij blijft tot de laatste dag bezuinigen op zorgfaciliteiten. Als aantredende excellentie genoot Kuipers, een kleine 2 jaar geleden, het meeste vertrouwen bij de bevolking van de hele ministersploeg. Bijna 7 van de 10 landgenoten hadden de verwachting dat hij als vakminister zijn departement snel in goede banen zou leiden. De viruscrisis had immers duidelijk gemaakt dat wij, in vergelijking met omringende landen, ons moeten zien te redden met veel te krap materiaal en personeel. Wie gedacht had Kuipers aan te treffen op de barricades, tussen generaals en commandanten, kwam bedrogen uit. In mei 2022, wordt door de NPO gedeeld dat van de 1.100 IC bedden, die 2 jaar daarvoor reden zijn tot grote paniek, een schamele 925 resteren. Op de vraag of dat wel genoeg is, antwoordt Kuipers omstandig dat als er 100 bedden meer zouden zijn, dat geen verschil zal maken voor het invoeren van maatregelen tijdens een virusuitbraak(sic). Er worden geen vragen gesteld over de zorgbehoefte of de almaar oplopende verschillen met buurlanden. De Duitsers mogen het bij voorbeeld met, omgerekend, 6 keer zo veel IC bedden doen. De corona-ervaringen ten spijt, bezuinigt deze minister, conform het regeerplan. Niemand bekommert zich, de media zwijgen. Is dit voorbeeld nog enigszins in het zicht van het publiek, achter de schermen wordt een bestuurlijk bloedbad aangericht. Kuipers weigert ieder onderzoek naar de nadelige effecten van de corona maatregelen, en negeert de roep om vaccinatieschade te inventariseren. Te gortig is het dat hij botweg het vonnis van de rechter naast zich neerlegt om de OMT- tapes openbaar te maken. Om openheid van zaken te vermijden verkiest hij, om de dagelijkse dwangsom van 250 euro te betalen…van gemeenschapsgeld. Nog erger wordt het als de anti-Democraat’66 het sterk verdeelde parlement passeert, en minzaam glimlachend zijn handtekening zet onder de Global Health Pact(GHP). Eveneens uit het zicht van de toezichthouder wordt onderhandeld over een WHO-pandemieverdrag, dat door de internationale oppositie, een staatsgreep is genoemd. Bij ratificatie vervalt het zelfbeschikkingsrecht van de staat der Nederlanden tijdens een pandemie. Het alleenrecht om een pandemie te definiëren en het uit te roepen ligt bij de -wij van WC-eend- WHO. Het niet-democratisch gekozen orgaan, bestuurt door haar grote betalers, grijpt dan alle macht. Met het GHP-verdrag onder de arm vertrekt nota bene Ernst, en niet het veel vliegende drammertje Rob J., naar een klimaatconferentie. Daar laat hij zich en passant fotograferen met een terrorist, en verbijstert vriend en vijand met een hakkelend ingesproken bericht over het ziekmakende klimaat. Dat klimaat namelijk, zou wel eens de grootste bedreiging voor de gezondheid kunnen worden! Hier wordt the road to hell geplaveid met duistere bedoelingen. De WHO kan bij gebrek aan een virus, altijd nog het klimaat benutten om te onderdrukken. De ruim 30% van Nederland die Kuipers al niet meer vertrouwde bij zijn aantreden, twijfelen niet over hun gelijk. Zij hadden deze listige pleitbezorger, van vrijheid berovende maatregelen en niet werkende vaccins al doorzien. Als de aflosser van Hugo Frikandel, die de wet op de farma marketing permanent aan zijn laars lapte, had de arts Kuipers NOOIT mogen beweren dat vaccins werken en of veilig zijn. Het ontbreekt simpelweg aan klinisch bewijs. Hij verbloemt zijn integriteitsprobleem door de, in opdracht van de politiek geproduceerde, rekenmodellen te promoveren tot wetenschappelijke waarheid. Vanzelfsprekend is hem er veel aan gelegen dat deze feiten niet worden blootgelegd door een parlementaire enquêtecommissie. Ernst Kuipers noemt het in zijn afscheidsbrief een eer om minister te mogen zijn. Een obscure functie elders, hij vertrekt naar het buitenland, is voor hem de reden om voortijdig, het zinkend demissionaire schip te verlaten. Damage done! Hij was voorlopig de laatste pion, in een lange rij van ministers die niets anders heeft gedaan dan de VWS-mantra zingen: schrap voorzieningen en krimp personeel. Door de gestapelde politieke keuzes is de zorg over de hele linie afgeschaald en voorzien van strikte productieplafonds. In parallel daaraan hebben we te maken met grote demografische veranderingen. Dubbele vergrijzing, tussen 2010 en 2040 groeit het aantal inwoners boven de 65 jaar van minder dan 2 miljoen naar meer dan 4 miljoen. Daarnaast is de bevolking in de afgelopen 10 jaar met 1.2 miljoen toegenomen. Dat is gelijk aan groot Amsterdam waar 5 ziekenhuizen staan. De vraag naar zorg zal sterk toenemen vanwege de nieuwe aanwas en omdat jaarlijks >60% van alle ziektekosten wordt besteed aan de laatste 3 levensjaren. Was het de bedoeling geweest om het zorgaanbod “op niveau” te houden, dan waren ziekenhuizen en verpleeghuizen bijgebouwd in de afgelopen 50 jaar. Het thuiszorgnetwerk zou zijn uitgebreid en voldoende opleidingsplaatsen voor medisch personeel gerealiseerd. Nu dat allemaal niet is gebeurt lijkt een catastrofe, een permanent zorg-infarct, onafwendbaar. Op hele korte termijn zal de zorg, zoals we die nu kennen, niet meer aan iedereen worden aangeboden. Het woord gezondheidszorg wordt vaak gebruikt als wij spreken over ziekte en genezing. Wat opvalt is dat wij zo ontzettend veel geld besteden, vlak voor en tijdens het levenseinde. Enorme investeringen in behandelingen, met kort en/of tegenvallend resultaat. Het ziet er naar uit dat hier winst te behalen is, terwijl tegelijkertijd aan kwaliteit gewonnen kan worden. Tot nu, is een simpele hoofdknik van de patiënt voldoende, op de vraag of er behandeld mag worden, om systematisch protocollen af te werken. Met alles dat ter beschikking staat EN omdat het wordt gedekt vanuit de basisverzekering. Het is vergoed. Dit is de gezondheidszorgeconomie. Is het “therapeutisch” arsenaal opgebruikt dan wordt de behandeling gestaakt en meldt het medische team aan de familie, dat het vechten voor het leven, niet heeft mogen baten. Was dat vechten voor leven? Of tegen de dood? Deze arbitraire lijn mogen wij zelf gaan trekken. Essentiële, individuele keuzes maken, in alle rust, in gesprek met geliefden en lang voordat calamiteiten zich voordoen. Wij gaan zelf definiëren wat gezondheidszorg wel is, en wat niet. Dit wordt een huiskamerrevolutie, die een einde maakt aan het klakkeloos ondergaan van wat er allemaal als “zorg”, wordt aangeboden. Het onderdanige “doet-u-maar-wat-u-het-beste-acht-dokter” zal stoppen. Denk er over na en leg de besluiten vast, want de artseneed is helder: “Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen.” Dit leven is een mysterie, dat wij mogen ervaren in de wonderlijke 3-eenheid, ziel, geest en lichaam. De twee grootste gebeurtenissen zijn geboren worden en sterven. Of geboren worden en andersom geboren worden, als het lichtlichaam het stoffelijke, in een plechtig moment verlaat. Wat de overtuiging ook is: terugkeren naar de bron, opstijgen naar de hemel of verdwijnen in het niets; beantwoord met aandacht de vraag: hoeveel medisch geweld wil ìk toelaten, bij vertrek? Life is hard and then you die, don’t make it harder!

Regeren is vooruitzien. Beleid maken op basis van beschikbare data, variabelen en rekenmodellen. Dat geeft een prognose als fundament voor een plan. Wordt dit verzuimd, dan rest niets anders dan te re-a-geren, achter de feiten aan lopend. In verkiezingstijd is het mogelijk om met het electoraat achterom te kijken. Wat is bereikt en waar moet worden bijgestuurd. Welk onderwerp is geschikt als speerpunt voor de komende verkiezingen. Opmerkelijk genoeg is de gezondheidszorg voor geen enkele partij hoofdzaak in de campagne van 2023, ondanks het recente, ontwrichtende maatschappij-infarct. Geen evaluatie, geen onderzoek, geen inhoudelijk debat en Minister Kuipers is in geen velden of wegen te bekennen. De media voelen geen urgentie en reutelen dagelijks het coalitiedeuntje van wie met wie en of Omtzigt nou wel of niet naar het torentje gaat. Onderwijl komt het volledig vastgedraaide zorgstelsel nauwelijks aan bod. De meeste input voor het beleidsplan in de zorg komt van het CBS. Bevolkingsopbouw, demografische veranderingen, in detail. Tot 2010 gingen gemiddeld 10.000 mensen per maand met pensioen. Dat aantal ligt nu boven de 18.000 en het stijgt nog 12 jaar door. De populatie ouderen groeit in 30 jaar tijd, van 2 miljoen naar >4 miljoen. Het CBS presenteert ook informatie over zorgkosten: >60% van het totale budget gaat op aan de laatste 3 levensjaren. Een explosieve vraag naar zorg staat voor de poort. Dat is al 75 jaar bekend. Om het zorgaanbod op niveau te houden, zouden in de afgelopen 50 jaar ziekenhuizen en verpleeghuizen zijn gebouwd, voldoende medische opleidingsplaatsen gerealiseerd en een ragfijn thuiszorgnetwerk ingericht. Vanzelfsprekend in een systeem dat flexibel is en kan opschalen in geval van calamiteiten. De realiteit is weerbarstig. De mantra van VWS is bezuinigen en kosten besparen. Op het woord zorgvraag lijkt wel een vloek te liggen. Vanwege jarenlange draconische bezuinigingen zijn ziekenhuizen gesloten, bedden gereduceerd en moest geknokt worden om de schaarse opleidingsplaatsen. Als de ziekenhuizen worden overspoeld met viruspatiënten, blijkt dat wij beschikken over niet meer dan 1.100 IC-bedden. Opschalen is nauwelijks mogelijk want er is geen plan en onvoldoende gekwalificeerd personeel. Wat er niet bij wordt verteld dat meer dan 800 gekwalificeerde krachten zijn wegbezuinigd in de laatste 10 jaar. De laagste IC-bed dichtheid van de westerse wereld. In Nederland! Van enige schaamte is geen sprake want het kwaliteitsniveau van onze IC’s ligt veel hoger dan in de omringende landen, zo wordt beweerd. Zou het beleid van de Duitse regering vertaalt worden naar Nederland dan konden wij over 5.500 operationele IC-bedden beschikken. Want wie regeert weet: kwantiteit is ook een kwaliteit. Over kwalitatief tegenvallende behandelresultaten in Duitsland is niets vernomen. Van de jaren ´90 tot aan Hugo de Jonge heeft iedere minister van volksgezondheid te pas en te onpas geroepen dat wij het beste zorgsysteem van de wereld hebben. In de denkvernauwing van kostenkramp moet het de nationale beleidsmakers zijn ontgaan, dat geen enkel land onze strategie heeft gekopieerd. Daar hebben zij hele goede redenen voor gehad en dat weten wij nu ook! Zij zullen gezien hebben dat vergeten was om de capaciteit op de vraag af te stemmen plus het ontbreken van een plan om op te schalen. Mocht de verwachting zijn dat er geleerd is van de coronatijd, dan heb je het mis, want de door de coalitie afgesproken bezuinigingen zijn gewoon doorgezet. Reductie van bedden, ook op de IC. Steunend op de beruchte quote van Diederik Gommers: “niets is zo saai en duur als een leeg IC-bed”. Gedesillusioneerd keren 155.000 medewerkers, de zorg vorig jaar de rug toe. Geld bleek dus toch niet het smeermiddel. Wat hebben we staan klappen voor de zorg en daarna massaal op de bres voor een bonus plus flinke salarisverhoging. Argeloos, want nu worden we getrakteerd op een hogere zorgpremie. De belangrijkste oorzaak van de gestegen kosten…salarissen! Want die salarissen, die betalen wij met z’n allen. Wellicht waren we dat even kwijt in de emotie van toen, net als dat ons zorgpersoneel, internationaal gezien, bij de best beloonden hoort. De slappe politieke praatjes over “werken in de zorg aantrekkelijker maken” tonen dat het contact met de werkvloer verloren is gegaan. Wie wil er nou werken in een onderbezet systeem dat volledig overlopen wordt? Je zal dagelijks moeten dealen met gefrustreerde patiënten, die fors hebben betaald maar heel lang op hun beurt moeten wachten. Vervolgens ploeg je door de administratieve rompslomp van wantrouwige verzekeraars, die erop toezien dat prestatieafspraken niet worden overschreden. Nu had het rode deel van links georiënteerd Nederland de oplossing voor gebrek aan personeel: migratie. De zorg als importproduct, jawel, migranten gaan later onze ouderen verplegen. Woorden werden niet vertaald naar plannen. Uit de cijfers van het CBS blijkt dat er niets van terecht is gekomen. In 15 jaar tijd in het aantal mensen met een migratieachtergrond in de zorg, opgekropen van 12% naar 15%. De bevolkingsgroei in 2022 was 225.000, ondanks een bij de sterfte achterblijvend geboortecijfer. Geen idee waarom het groene deel van links georiënteerd Nederland niet op de rem trapt, want dit betekent ook een kleine kwart miljoen footprints erbij. Er is ruimte zat op de planeet dus wat moeten al die mensen op dit kleine stukje land? Als het klimaat meest bepalend is bij het maken van keuzes, dan is het stoppen van de instroom de meest effectieve maatregel. Dan worden in het belang van de leefbaarheid de a-proportionele sociale voorzieningen ingekrompen en een opt-out benut voor het wurgcontract met Brussel. Nee, Nederland slaagt er maar niet in om de stroom blijvers af te remmen, maar jongeheer Bontenbal weet de handen op elkaar te krijgen voor een overstap-taks op Schiphol. De mensen die hier alleen maar komen om weer weg te gaan, zullen kiezen voor andere airliners en andere luchthavens. Schiphol krimpt en vervolgens zullen Nederlanders vaak verder moeten rijden om ergens in het buitenland op het vliegtuig te stappen. Bravo, minder uitstoot in ons land. De planeet schiet er niets mee op en de economie, ach, dat is zó 20 e -eeuws denken. Een search op Youtube naar zorgdebat levert een hit op in 2012. De dames Schipper, Agema, Keijzer en Leijten debatteren. Schokkend is dat ze precies wisten wat er moest gebeuren. Dat 1 op de 4 mensen in de zorg werkzaam zou moeten zijn. Bovendien: slechts 3 werkenden per oudere in de toekomst. “Geen tijd te verliezen”, zeggen ze in koor. In plaats van te bouwen voor de toekomst, is de zorg sindsdien in verhoogd tempo uitgehold. Elf jaar geleden woonden er 1,2 miljoen mensen minder in Nederland dan nu. Dat is gelijk aan groot Amsterdam, waar 5 ziekenhuizen staan. Voor deze instromers is, net als voor de ouderen, geen zorg-infrastructuur ingericht. Bewuste keuzes, want ze wisten. In de vaste Kamercommissie laat minister Kuipers in oktober optekenen dat hij de borstklopperij van zijn voorgangers niet zal voortzetten. “Objectief bezien, beschikken wij niet over de beste gezondheidszorg”, zegt hij. De gemiddelde levensverwachting loopt namelijk terug in ons land en de levensjaren-kloof met de omringende landen groeit. Het beleid uitgedrukt in cijfers.

Een typisch Hollandse zomer in 2023. Het is fris, er valt veel regen en bij het scheiden van de politieke markt, trekt Rutte de stekker uit het kabinet. Daarmee begint een ongekende exodus; alle partijleiders van de coalitie en een massa Kamerleden, zijn voor 4 jaar gekozen, maar nemen na anderhalf jaar de benen. Het is geklapt op migratie. Dat was het enige? Het is in elk geval gekozen uit de stapel crises waarover de beleidsmakers elkaar dagelijks in de haren vliegen. Op geen enkel dossier is iets werkelijk tot stand gebracht. Bestuurlijke onmacht, verstopt in aanvaringen en polarisatie. “Wie niet met mij is, is tegen mij”. Een kritische vraag over klimaat, de proxy oorlog, farmaceutische publicaties of kinderen, die geen stemrecht hebben, maar wel van geslacht mogen veranderen, is voldoende om iemand te cancelen. Cultuur is als altijd top/down dus ook “op straat” splijtende discussies op scherpe toon. De spiegel die het volk haar leiders voorhoudt is zó confronterend dat SIRE spotjes worden gelanceerd: “ben je nou een discussie aan het winnen, of elkaar aan het verliezen? Ruim een halve eeuw genoot Nederland een reputatie in de wereld voor meningsvrijheid en tolerantie. Als de beschaving eenmaal in een opgaande lijn is, dan lijkt het alleen nog maar de goede kant op te kunnen. Niets is minder waar. Familieleden, vrienden, collega’s en buren strijden over zaken waarvan ze, over het algemeen, weinig verstand hebben. De argumenten zijn geleend, voornamelijk via de media. Geregeld menen zij, zonder ooit zelf iets gelezen te hebben, de wetenschap aan hun kant te hebben. Er wordt veel geroepen over wetenschappelijk onderzoek, zonder erbij te vertellen wie het betaald heeft; welk mogelijk commercieel belang wordt gediend. Vragen over publicaties die andere uitkomsten over het zelfde onderwerp laten zien, blijven meestal onbeantwoord, want het kost tijd om onafhankelijk onderzoek te vinden. Er is namelijk geen sponsorgeld om het te communiceren. Vaak wordt informatie historisch vergeleken met rekenmodellen en statistiek. Dan is het helemaal opletten geblazen, want absolute getallen en percentages worden verwarrend door elkaar gebruikt. Daarnaast is het cruciaal, om naar het tijdvak van de meting te kijken. Zoals ons weerjaar, grotendeels verregend aan de koele kant, dat geen enkele aanleiding geeft tot paniek. Toch tonen de Gerrit Hiemstra’s van deze wereld, rellerig smachtend naar een nieuwe Spaanse pluim, na een paar weken droogte in Juni, een grafiek met het neerslagtekort. De legenda begint in April; de kletsnatte winter is er af geknipt! Gefrustreerd over al dat hemelwater, worden de giftige klimaatpijlen gericht op de extreme omstandigheden in de rest van de wereld. De temperatuur lijkt overal records te breken. Tot vermoeien toe zien wij steeds opnieuw de grafiek met temperaturen tussen 1850 en heden. Gerenommeerde wetenschappers, die niet zichtbaar zijn in de media, vertellen aan de hand van publicaties, over de temperatuurontwikkeling van de afgelopen 10.000 jaar. In het jaar nul was het gemiddeld 4 graden warmer op de planeet dan nu. Geen 8 miljard mensen, geen fossiele brandstoffen maar wel veel warmer. De stand van de aarde ten opzichte van de zon wordt steevast genoemd als de belangrijkste reden van de schommelingen. Die grafiek, overal te vinden op het net, toont een geruststellende regelmaat. Desalniettemin stevenen wij volgens de collectieve overheden af op een regelrechte klimaatramp. Zij beroepen zich op de wetenschap maar wie heeft die onderzoeken betaald? Wie niet verder speurt, en het verhaal in eigen kring loopt na te bauwen, lijkt een vrijbrief te hebben om andersdenkenden, mild gesteld, niet respectvol te bejegenen. Net als bij het virus, de oorlog, migratie en de hoeveelheid genders mag er slechts 1 waarheid zijn. Publieke discussie en eigen mening worden niet op prijs gesteld. De maatschappij-ontwrichtende gevolgen van het klimaatbeleid worden voelbaar. Het steunt op de alarmerende berichten met kleurcodes en rood wint steeds meer terrein. Onophoudelijk rollen orkanen, modderstromen en vooral natuurbranden uit de tell-a-vision. De wereld staat in brand! De NASA publiceerde deze zomer doodleuk dat, na het rampjaar 2000, toen 3.0% van het wereldoppervlak in brand heeft gestaan, de hoeveelheid branden met ongeveer 30% is afgenomen tot 2.2%. Leggen we de grafiek ernaast van het aantal woorden over natuurbranden per 10 miljoen woorden in de media, dan blijkt sinds 2010, de aandacht vervijfvoudigd. Nieuwsvolgende thuisblijvers kijken bezorgd uit naar de terugkeer van familieleden, in de hoop dat zij de vakantie in het buitenland hebben overleefd. Tot hun verrassing komen ze gebruind, met een grote glimlach en met de duimen omhoog door de deur. Ze hebben het heerlijk gehad. Net als anders. Ondertussen sneuvelen records in de bioscopen. Vooralsnog niet omdat “The sound of freedom” is vertoond. Deze film, een waar gebeurt verhaal over child trafficking, gaat over de uiterst discutabele rol van overheidsinstanties, in de criminele wereld. Daar hebben de cinema’s en streamingdiensten nu even geen zin in. Wel mogen we kijken naar het levensverhaal van Robert Oppenheimer. De joodse wetenschapper heeft in 1945, de door Einstein ontdekte mogelijkheid van gecontroleerde kernsplitsing, ontwikkelt tot een atoombom. In een race tegen de klok, want het gerucht ging dat de Duitsers er ook mee bezig waren. Dit wapen moest een einde maken aan de oorlog en zo werden Nagasaki en Hiroshima met de grond gelijk gemaakt. De rechtvaardiging voor het grote aantal slachtoffers, was, dat het bloedvergieten werd gestopt. Tot ontsteltenis van Oppenheimer viel zijn “uitvinding” ten prooi, aan machtswellustige politici en militairen. De perverse kernwapenwedloop die volgde, werd pas afgeremd toen de wereld >70 keer vernietigd kon worden. Robert Oppenheimer kreeg wroeging over het effect op de wereld van zijn werk en hij stak zijn frustratie niet onder stoelen of banken. Dat kwam hem duur te staan. Hij werd gecanceld. Later is zijn naam gezuiverd en nu, lang na zijn dood, is er ruimte voor zijn levensverhaal. Het roept de vraag op, hoe het zal gaan met de ge- cancelde wetenschappers van deze tijd? Hoe moet het voor hen zijn, om deze film te zien. Bij voorbeeld Robert Malone, de uitvinder van mRNA. Tot aan de corona crisis leefde hij, gepensioneerd, in anonimiteit. Zodra zijn patent wordt benut voor Covid-vaccins wordt zijn werk zichtbaar. Als zonder onderzoek af te wachten, gestart wordt met massavaccinatie, kan hij niet anders dan de publiciteit zoeken. Steeds opnieuw wordt namelijk verwezen naar het vele onderzoek over mRNA. Dat is er ook, maar veruit het meeste daarvan is gericht op last resort behandelingen bij kankerpatiënten, met een korte levensverwachting. Malone geeft zorgvuldig uitleg dat mRNA na injecteren wordt opgeslagen in gevoelige organen. In de ovaria is dat 12%, en niemand heeft ooit het effect daarvan onderzocht. Het komt hem duur te staan. Hij is gecanceld. De kans is groot dat rond de volgende eeuwwisseling een film over zijn levensverhaal wordt gemaakt. Als je het eenmaal ziet, kan je het niet meer niet zien. Die opgeklopte paniek en al die angstcoderingen; “je wordt ziek”, “je gaat dood” en vooral “DE WERELD VERGAAT”. Angst remt de bewustzijnsontwikkeling en verlaagt onze trilling. Sta op, want het is verstandig om niet alles dat door vorige generaties is overgebracht, in een paar jaar over de schouders te kieperen, in het vermeende belang van de toekomst. “Life is a partnership between those who are living, those who are dead and those who are to be born.” Edmund Burke(1729-1797) in the principles of society

De triomfantelijke leider wordt door de straten gedragen.  Zijn val wordt ingeluid als de beveiliger uithaalt naar een demonstrant, en per ongeluk een drager raakt.