“Bijwerkingen zijn geen bijzaak”, en daarom roept Agnes Kant in haar oratie op, tot het instellen van een onafhankelijk fonds, voor (meer) onderzoek naar bijwerkingen van medicijnen. Dit zegt zij op 15 mei, bij haar benoeming tot Bijzonder Hoogleraar Innovatie en Farmacovigilantie, aan de universiteit van Leiden. Beloftevolle woorden van de kersverse professor. Als directeur van het bijwerkingencentrum Lareb, zal zij een week later de ruwe data van de Covid19-vaccinaties weigeren prijs te geven, aan onafhankelijk onderzoeker, Prof. Ronald Meester. De kip bewaakt het ei dat zij weigert uit te broeden. Kant verdween in 2010 geruisloos van het politieke radar en dook weer op bij het instituut Lareb, waar zij sinds september 2011 de scepter zwaait. Dit bijwerkingencentrum wordt volledig gefinancierd door het ministerie van VWS, maar is evenwel bestempeld als onafhankelijk. De rol is signalering, er wordt geen onderzoek gedaan. Op basis van gemelde bijwerkingen en beschikbare data zal het Lareb, bij onverklaarde bevindingen, aandringen op onderzoek. Dit geldt voor structurele bijwerkingen en ongebruikelijke sterftepatronen. Kant verdwijnt een decennium onder water tot tijdens de Covid19-campagne plots de spotlights vol worden gericht. Meer dan een kwart miljoen(!) meldingen van bijwerkingen over een product, dat onder hevige druk een Emergency Use Authorisation-only registratie had verkregen. Desondanks werd overgegaan tot massavaccinatie zonder het wettelijk verlangde informed consent. De politiek kaapte de medische verantwoordelijkheid en chanteerde de bevolking met het inperken van vrijheid, als de spuit niet vrijwillig werd aanvaard. Het Lareb en Nederland doen een beroep op Kant’s befaamde daadkracht. Voor het oog van de camera’s verschijnt echter een onherkenbare Agnes. Zij zit als een konijn voor de lichtbak en spreekt met meel in de mond. Er wordt een ondoorzichtig rookgordijn opgetrokken. ‘Overlijden na vaccinatie, niet door vaccinatie. Co-morbiditeit, multifactorieel, de meeste bijwerkingen zijn lokaal’. De heilige opdracht, signaleren en aansporen tot onderzoek, wordt categorisch niet uitgevoerd. Gelijk het mysterie van Loch Ness, laat zij zich zo weinig mogelijk zien en als het echt niet anders kan, dan kort en liefst zonder camera’s. Omdat de overheid de aansprakelijkheid van Covid-vaccins op zich heeft genomen, staat de industrie niets in de weg, om gewijzigde bijsluiters af te geven met een lange lijst bijwerkingen. Gezien de omvang en ernst van mogelijke gezondheid schade, lijkt het onwaarschijnlijk dat de FDA en de EMA deze producten ooit nog goedkeuren. Het gevolg is een giga risico op claims. Als onderdeel van het systeem bagatelliseert het ‘onafhankelijke’ Lareb opzichtig de ernst van de bijwerkingen en het klemmende aandringen op onderzoek die de samenhang zal aantonen of uitsluiten, blijft achterwege. Het bijwerkingencentrum functioneert niet zoals mag worden verwacht in een medisch-ethische samenleving. In de 11 jaar dat Agnes Kant politiek actief was voor de SP, liet zij zich juist bewonderen om haar activistische inzet voor medische ethiek. De voormalig huisarts uit Doesburg had een aversie tegen de medische industrie en stak dat niet onder stoelen of banken. Bang was ze niet. Op een goede dag, eind jaren 90 vorige eeuw, liet zij zich uitnodigen voor een debat bij de NVFM – Nederlandse Vereniging voor Farma Marketeers. Zij moest het opnemen tegen de voorzitter van Nefarma, de brancheorganisatie farmaceutische bedrijven. In het hol van de leeuw greep Agnes naar de botte bijl: medische bedrijven hebben helemaal geen buitendienst nodig. Sterker, zij pleitte voor een wettelijk verbod op het beroep artsenbezoeker. Artsen zijn immers wetenschappelijk opgeleid en voor de introductie van een nieuw product, moet het sturen van de bijsluiter volstaan. Met een hoog kom-maar-op gehalte weerstond zij enige tijd de argumenten van haar tegenstrever. Die putte zich uit met voor de hand liggende waarheden als: de bal voor nascholing is zo’n beetje volledig bij de industrie gelegd; veel van de producten vereisen training; het wijzigen van beleid (= behandeling/gedrag) verlangt coördinatie. Kant bleef volharden dat dit allemaal geen redenen zijn voor een commerciële buitendienst. Het publiek werd na enige tijd betrokken en toen is de volgende vraag gesteld: mw. Kant, bij de laatste verkiezingen heeft u campagne gevoerd, dat klopt toch? Zij knikte. Waarom? Er is amper analfabetisme in Nederland. Het partijprogramma past prima door de brievenbus. Kant stokte en dat bood ruimte voor de vervolgvraag: wie in de buitendienst van een medisch bedrijf 2 keer achter elkaar onzin verkoopt, komt nergens meer binnen. Hoe anders is dat voor politici die hun beloften zelden waar maken, met de immer gebruikte smoesjes “in de oppositie of de coalitie”. Blabla. Vier jaar later beloven ze gewoon weer hetzelfde. Dus als we het over een beroepsverbod hebben, moeten we dan niet eerst het beroep politicus onder de loep nemen? Deze laatste vragen, mevrouw Kant, werden gesteld door mij! In uw minutenlange respons was geen antwoord te horen. Waar is de Agnes Kant van toen? De moraalridder, de grote woorden, het lef om in debat te gaan. Als het VWS geen onderzoek wil, gaan we het juist doen! Zo kennen we haar. Na de totale gedaanteverandering dient zij, anno 2025, haar broodheer(en daarmee de industrie) en aanvaardt zij als beloning voor de effectieve cover-up een leerstoel.